Kroniki Asgun

Noruj

Jest rok 139, dzień 80.

Słońce było wysoko na niebie, kiedy opuszczałeś wioskę Senos z młodym kupcem, Jorganem . To było twoje pierwsze zadanie, od momentu, w którym straciłeś prawą rękę. Nie masz pojęcia, dlaczego kazali ci eskortować akurat tego mężczyznę do portu Senos - ale być może uznali, że masz z tą profesją jakieś doświadczenie. Po twoim ciele przeszedł dreszcz, kiedy przypomniałeś sobie o tym, co ci się przytrafiło wcześniej. Mimo wszystko - dobrze było wrócić do pracy.

Jorgan był przysadzisty, miał wielkiego, krzaczastego wąsa i ciągle się pocił. Pewnie przez swoją tuszę. Poza tym, był niezdarny jak cholera. Nawet bez drugiej ręki, pokonałbyś go walce.

Twoim zadaniem jest przetransportowanie go do portu, który znajduje się na wschód od Senos. Droga zajmie wam koło dwóch godzin, a później kolejną - przez Las Wybrzeża.

- Nooo... daleko jeszcze? - zapytałem Jorgan, chrząkającym głosem.

Gość

Zmierzyłem go wzrokiem po czym odpowiedziałem - Jeszcze trochę. Zanim jednak dojdziemy powiedz co cię sprowadza do Senos?
- Dawna trauma musiała nie minąć skoro przyszło mi to pytanie na myśl. - Przemknęło mi przez głowę.

Noruj

Jorgan ponownie chrząknął - My kupcy podróżujemy po całym świecie... No może poza północą, ostatnio. Bywam w Senos dosyć często. Przyjemna wioska.

Gość

- Mógłbyś mi opisać tą przyjemność kupcu? - Po chwili dodając - Tak z ciekawości...Czym handlujesz?

Staram się iść miarowym tempem dostosowanym do mojego klienta oraz rozglądam się w poszukiwaniu nadchodzących niebezpieczeństw.
Słuchając oczywiście tego co ma do powiedzenia Jorgan.

Noruj

- Różnymi towarami, rekrucie. Zasadniczo wszystkim. Mam garnki, broń, zwierzęta i innego rodzaju szmelc. Trzeba łapać się wszystkiego, sam rozumiesz. - Jorgan ledwo dotrzymywał ci kroku, ponieważ swoimi krótkimi nóżkami ledwo przebierał, podczas gdy taki wielkolud jak ty, rad nie rad, pokonywał spory odległości jednymi susami.

Kupiec znów chciał zabrać głos, kiedy przeszliście kawałek drogi, ale nagle urwał. Też to usłyszałeś, szybkie kroki - nie należące raczej do człowieka.

Gość

Zatrzymałem się a swą dłoń skierowałem ku broni by móc ją dobyć lada chwila. Wzrok stara się dostrzec to co usłyszały uszy.
- Stój. - Powiedziałem cicho wyczekując celu do zneutralizowania.

Noruj

- Tylko nie te monstra! - zawył Jorgan.
W oddali, za małym wzgórzem, widzisz biegnącego ku tobie [link widoczny dla zalogowanych]. Westchnąłeś. Z dwojga złego, mogło to być coś groźniejszego. Z reguły te stwory występują w południowej stronie Asgun - w okolicach Trenis, ale zdarza się, że trafiają i tutaj.

Gość

- Spokój! - Powiedziałem rozluźniając mięśnie.
Dobyłem miecza, ustawiłem się a wzrokiem obserwowałem małego przyjaciela. Czekałem, aż się zbliży by zadać ukośny cios mieczem.

Noruj

Rozpoczyna się walka! Drapacz był szybszy - zanim uderzyłeś, w zaledwie chwilę rzucił się na ciebie, ale w ostatniej chwili uskoczyłeś w bok. Jorgan psiknął z przejęcia.

Kolejność walki:
Rorret
Jorgan
Drapacz

......[R][J]
......[D]

Teraz Rorret!

Jako, że to twoja pierwsza walka, odsyłam cię do poradnika: [link widoczny dla zalogowanych]

Gość

Po tym jak uskoczyłem w bok. Naturalnym jest, że obracam się w jego stronę i tnę po ukosie w gardziel przeklętą bestię.[UŻYWAM TECHNIKA 1].
Moja postać przypomina sobie dreszczyk emocji sprzed 4 lat. Licząc po cichu że bestia przetrwa atak...

Noruj

Starasz się wyprowadzić Technikę, ale wciąż cierpisz na małą ilość doświadczenia w tej materii. Udaje ci się wyprowadzić tylko jeden atak, chociaż to i tak dużo biorąc pod uwagę wytrzymałość przeciwnika. Jorgan stoi wryty i wrzeszczy wniebogłosy.
W tym samym czasie, potwór odpłaca ci lekkim ciosem pazurami po nodze.

Kolejność walki:
Rorret
Jorgan
Drapacz
......[R][J]
......[D]

Teraz Rorret!

Drapacz - średnio-ciężko zraniony
Rorret - lekko zraniony

Gość

- Pora to zakończyć. - uznałem słysząc przerażenie kupca...
Z uśmiechem na twarzy dźgam mojego przeciwnika.[UŻYWAM TECHNIKA 1].

Noruj

Wbijasz miecz prosto w łeb Drapacza, kończąc tym samym jego żywot. Kupiec jest cały blady i ciężko dyszy...
- Zawsze to samo. Już mógłbym się przyzwyczaić... - mówi cicho.

Posiadasz zestaw lecznicy, trochę bandaży i maści, którymi możesz wyleczyć swoje rany.

Gość

Rozejrzalem się po okolicy.
- Daj mi chwilę. - powiedziałem do kupca i zacząłem wcierać maści. Na koniec zabandażowałem ranę. - Wybacz za stracony czas ale lepiej dmuchać na zimne. Nie wiadomo co ta paskuda miała w swoich pazurach. - odechnąłem głęboko - Ruszamy? - powiedziałem mając w nadziei spotkanie z kolejnymi bestiami.

Noruj

Jorgan odetchnął, uspokoił się, poprawił plecak i kiwnął ci głową na potwierdzenie.

Gość

- Jorganie! Chciałeś coś powiedzieć zanim napadło nas to stworzenia. Co to było? - Powoli ruszyłem naprzód, bacznie obserwując otoczenie.

Noruj

Jorgan podrapał się po głowie - Cholera. Już całkiem nie pamiętam. Dobrze poradziłeś sobie z tą paskudą. Jedną ręką! - zamilkł, tak jakby o czymś myślał.
- Wiem! Chciałem zapytać, czy słyszałeś o tych magach z Wyspy Wschodniej, którzy potrafią wyczarować każdą rzecz?

Gość

- Chodzi o tych dawnych magów Estasa? - Zapytałem po chwili dodając - To chyba przesada by uznawać, że magowie mogą wszystko wyczarować. Coś na pewno potrafią ale cudów bym nie oczekiwał. - Drwiąco dodając - Jakby tak było to Mesmer by nie upadło. W tym świecie liczy się samodyscyplina i stal. Udowodniły nam to północne królestwa.

Przyglądam się otoczeniu w poszukiwaniu zagrożeń.

Noruj

Jorgan zaśmiał się pod nosem - Ci czarownicy z Mesmer to amatorzy! Wiem co mówię! Widzisz, dawno temu Zakon Estasa i Burguna połączył się w jedność, ale nie wszyscy magowie z Wyspy Wschodniej zdecydowali się na taki krok...

Po jakimś czasie, kiedy rozmawialiście, dotarliście do brzegu lasu. Zauważasz ścieżkę, która prowadzi w jego głąb...

Gość

Zanim ruszymy dalej. Sprawdzam pobliskie drzewa i rozglądam się w poszukiwaniu pułapek.

- Więc mówisz, że co nie co wiesz, hmm? - Zapytałem zaciekawiony - Może opowiesz mi trochę o tych nieposkromionych magach co nie poszli w ślady wyniszczonych Zakonów?

Jeżeli nic nie znajdę, ruszamy dalej w głąb lasu. W końcu już 2/3 trasy za nami.