Kroniki Asgun

Noruj

Elien otworzyła usta, ale szybko wtrącił się mag Mjoren:
- Pozwól, Elien.
Skierował swoje spojrzenie na was wszystkich.
- Widzicie, ta kula to potężny artefakt. Ktoś, kto ją stworzył, dysponuje olbrzymią wiedzą o magii Estasa.
Mężczyzna wstał i podszedł do was.
- Krótko mówiąc, prawdopodobnie służy do wysysania esencji człowieka. Źródła magii i życia w jednym.
Uniósł rękę, a po chwili jego mina zrobiła się jeszcze poważniejsza. Odwrócił głowę w stronę Elien i kiwnął głową.

Gość

- Czy coś nam grozi? Dotychczas mnie to specjalnie nie niepokoiło, artefakt nie był szczególnie ukryty, a obstawa zbyt doborowa. Nasza czwórka, mimo, że niedoświadczona, poradziła sobie zaskakująco sprawnie. Czy możliwe, że mieliśmy po prostu sporo szczęścia?

Gość

Że "nasza" kula to jakiś rodzaj kondensatora mocy, zdążyłam wykoncypować dużo wcześniej - potwierdzenie tych domysłów wiele mi nie pomaga. A to, że Mjoren najwyraźniej ma blade pojęcie o jej działaniu, pomaga mi jeszcze mniej. Przypominam sobie dziwne napady, jakby duszności, które miewam od czasu powrotu z ruin...

- Sporo szczęścia, faktycznie... Zostaliśmy mimowolnymi królikami doświadczalnymi i wygląda mi na to, że nikt nie ma pewności, jak to się może dla nas skończyć. Prawda, mistrzu Mjorenie?

Noruj

Mjoren najpierw spogląda na Vetha.
- I to jest niepokojące. Bo to druga kula, jaką udało nam się przechwycić. Zastanawiamy się, ile ich może być.
Kiedy odzywa się Trish, Mjoren wzdycha.
- Tu leży problem, że wiemy... Kula ewidentnie was spaczyła, wyczuwam to bez problemu.
Elien powiedziała cicho.
- Byliście pod jej wpływem zbyt długo... W ciągu miesiąca najprawdopodobniej umrzecie.

Gość

Oh, to niedobrze. Bardzo niedobrze.

Gość

Świetnie, to mi pewnie został z tydzień. I słusznie, powinnam odpokutować za to, że wciągnęłam Caana w to całe bagno. Jest jeszcze taki młody...

- Najprawdopodobniej? Czyli jest jakaś szansa?

Gość

No ładnie. A mówili "zostań w polu i kop ziemniaki".

Gość

Aż mi żołądek do serca podskoczył.
Rzucam niepewnymi i lekko zszokowanymi spojrzeniami po obecnych twarzach.
Wzrokiem ogarniam ich wzrok, i szepczę jakby sam do siebie:

-"Musi być szansa..."

Mówię, po czym zmieniam obiekt zainteresowania z twarzy zgromadzonych, na podłogę.
I z lekko opuszczoną głową, rozmyślam.

Noruj

Elien posmutniała.
- Być może jest sposób.
Mjoren się odezwał.
- Podobnego rodzaju choroby, kiedyś byliśmy w stanie leczyć. Za pomocą... Kapliczki Burguna.
Veth i Trish wiedzą czym jest owa kapliczka. Znajdowała się na północ od Mesmer i była wykorzystywana w wielu celach przez Zakon Burguna, a później Zakon Magii.
- Problem w tym, że będzie ciężko się tam dostać i nie wiemy, czy kapliczka jest już oczyszczona...
Elissa się wtrąciła.
- Być może dadzą radę tam dotrzeć? Nie wiemy, ile zostało czasu.

Gość

Trochę się niecierpliwię.

- Ciężko czy nie, podejrzewam, że nie mamy innego wyboru, prawda?

Gość

- Więc czeka nas pielgrzymka. Nie mamy czasu do stracenia. O czymś jeszcze powinniśmy wiedzieć?

Gość

Rzucam okiem na Caana, a jego mina powoduje, że jeszcze mocniej gniecie mnie poczucie winy. Ale - póki życia, póty nadziei. Spoglądam więc wyczekująco w kierunku trójki magów. Informacje - to jest to, czego najbardziej mi teraz potrzeba.

Noruj

- Pomożemy wam tak jak możemy - powiedziała Elien i wstała bez trudu. Zadziwiające, jak w takim wieku, potrafi się jeszcze tak poruszać.
- Popatrzcie.
Przed nią na stole, leży mapa [link widoczny dla zalogowanych].
- Musicie udać się przez Las Burguna, a stamtąd ruszyć do ruin Mesmer. Niedaleko ich, w kierunku północy, znajdziecie kapliczkę. Powinna być do tego czasu oczyszczona.
Mjoren powiedział.
- Musicie być szczególnie uważni, wszędzie mogą czaić się oddziały wroga. Nie możecie też jednak zwlekać.
Elissa i Mjoren wstali. Mężczyzna podszedł do Trish. W dłoni trzymał flakonik z wodą.
- Weź to, to woda, która oczyści kapliczkę, na wszelki wypadek.
Elissa za to miała 4 małe buteleczki.
- To mikstury zdrowia, mam nadzieję, że wam się nie przydadzą.
Każdy z was otrzymał jedną.

Gość

Hmm, na mapie nie ma Mesmer? Szczęśliwe tę drogę znam bardzo dobrze. Spoglądam na Trish.

- Coś mi mówi, że będziemy tego potrzebowali. Mam tylko nadzieję, że kapliczka nie okaże się podwójnie przeklęta.

Wychodzę razem z resztą gdy tylko będziemy gotowi.

Gość

Skoro tak sprawa wygląda, powinniśmy jak najszybciej dotrzeć do tej całej kapliczki. Czas pakować manatki i szykować się do drogi.
Potwornie brzydka ta mapa. Nic na niej nie widać. Ale z tego co widzę po twarzach towarzyszy, to chyba jestem jedyny, który tak uważa. Chyba lepiej będzie, jeśli nawigację zostawię im.

Gość

Niedorzeczne rozmyślania spowodowane szokującą wieścią iż nie pozostało mi wiele czasu do skończenia swego żywota,
wywołały we mnie lekką panikę i jednocześnie skruchę...
Więc tyle zostało z mego bycia żołnierzem?
Tyle zostało z mej pokuty?
A może to część kary?
Przed oczyma znów miałem obraz rodzinnego domu, twarze bliskich mi osób które odeszły w zapomnienie dawno temu.
Widziałem ludzi którzy nie trawili moich zachowań, ale widziałem także tych którzy widzieli we mnie przyszłość..
I wreszcie... Zobaczyłem. Ich. Znów spojrzałem na twarze moich towarzyszy.
Rozejrzałem się po sali w której czułem ogarniający ją ciężki i niespokojny nastrój.

-"Czy powinniśmy jeszcze o czymś wiedzieć?

Odparłem pewnie. Licząc że dostaniemy jakieś wskazówki, które pomogą nam ułatwić sobie drogę do -teraz, jedynego - celu.

Gość

Martwię się stanem psychicznym Caana.

Gość

Kłębowisko myśli przebiega mi przez głowę. A co, jeśli kapliczki nie da się oczyścić? Ze słów Mjorena wnoszę, że już ktoś przed nami próbował/próbuje to zrobić, ale o efektach niczego jeszcze nie wiadomo. I czy faktycznie kapliczka jest jedyną opcją? Bo kluczem wydaje mi się jednak kula - skoro ktoś gromadzi za jej pomocą esencję, to nie po to, żeby delektować się jej posiadaniem, ale po to, żeby ją wykorzystać. Czyli zamkniętą w niej moc prawdopodobnie w jakiś sposób da się uwolnić. Pomimo okoliczności czuję rozkoszny dreszczyk na myśl o tym, jakie możliwości można by dzięki temu uzyskać. Jest tylko jeden problem - czas. Akurat my mamy go stanowczo za mało.

- Te kule... Przypuszczam, że nie jesteśmy pierwszymi, którzy zostali poddani ich działaniu? I że nasi magowie pracują nad tą sprawą? Jeśli to możliwe, to bardzo bym chciała do nich dołączyć, kiedy wrócimy.

Jeśli wrócimy... - poprawiam się w myślach.

Noruj

Elien zwinęła mapę w rulon i wręczyła ją Paladynowi.
- Proszę.
Mjoren zadumał się i rzekł do rekruta.
- Wojowniku, nie sądzę, żebyśmy mogli wam inaczej pomóc. Uważajcie na Las Burguna, dzieją się tam... dziwne rzeczy.
Elissa odezwała się do Trish.
- Porozmawiamy o tym... W przyszłości.

Elien powiedziała głośniej do was wszystkich.
- Powodzenia...

Gość

Kłaniam się i wychodzę, gdy tylko upewnię się, że to koniec spotkania. Na zewnątrz jeszcze raz rzucam okiem na Trish i Caana.

- Może i trochę się ogarnęliście, ale nadal macie miny jak dwa zbite psy, które ktoś trzymał cały rok w piwnicy. Udało nam się ostatnio, to i tym razem damy radę, czas ucieka, ruszajmy!

Kiwam w stronę Rineta, by dowodził wyprawą, w razie czego będę go wspierał mapą i radą.