Kroniki Asgun

Gość

-"Masz rację..."
Biorę głęboki oddech. Optymizm paladyna jest chyba nawet większy niż mój.
A może nie dociera do niego powaga sytuacji?
Jedno wiem na pewno, taka postawa jest nam potrzebna, gdyż motywuje do działania.

Skinąłem głową w stronę Vetha, z lekkim lecz pozytywnym uśmiechem.
Po czym rzucałem spojrzeniami po oczach całej reszty.

-"Nie ma co zwlekać, kiedy goni nas czas.
Ruszajmy, ratujmy nasze życia, a potem napijmy się miodu."

Gość

Caan chyba źle znosi to, co usłyszał. Trish też ma raczej niewesołą minę. Rozumiem obawę o życie, jednak uważam, że skoro dostaliśmy wskazówkę, jak się ratować, to powinniśmy zrobić co trzeba zamiast się martwić na zapas. Pesymizm tylko pogorszy sprawę.

Wychodzę razem z innymi.

- Jestem gotowy do drogi choćby i zaraz. A wy?

Gość

A ten jak zwykle, w gorącej wodzie kąpany. Smile

- Myślę, że parę minut nie zmieni zasadniczo naszej sytuacji, więc chciałabym nieco się przygotować. Solidny posiłek teraz i trochę ekwipunku na później z pewnością nam nie zaszkodzą. Myślę, że jak spotkamy się za godzinę przy głównej bramie, to będzie idealnie. Hm?

Gość

- Nawet nie wiem czy po poprzedniej wyprawie stać nas na jakieś dodatkowe zaopatrzenie czy miksturę, ale jeśli to lepiej zabezpieczy podróż to chyba warto poczekać, spotkajmy się przy bramie, gdy wszyscy będą gotowi.

Sprawdzam sakwy i kieszenie.

Gość

Zawsze biorą wszystko tak dosłownie. A podobno to ja jestem ze wsi.

- Oczywiście, spakować się i przygotować zawsze warto. Po prostu nie zamierzam marnować teraz czasu na nic innego. No to spotkamy się przy bramie.

Noruj

Podczas tej godzinie wszyscy się szykujecie na wyprawę. Uzupełniacie zapasy, przygotowujecie bandaże, pochodnie. Bierzecie także 2 namioty i śpiwory.

Później spotykacie się przy głównej bramie Gednir. Przechodni mieszkańcy pytają was, gdzie wędrujecie, jaki jest cel waszej misji. Wszyscy są zainteresowani wojną.

Za bramą rozciągają się pola i małe lasy. Widzicie też trakt.

Gość

Rozglądam się.

- Eee... Macie tę mapę?

Gość

Otworzyłem szeroko oczy by ujrzeć daleki horyzont. Przede mną widziałem miejsca zielone i jakby magiczne, i nie dlatego iż był to Magiczny Las Burguna. Magiczne gdyż onieśmielały swą wielkością i potęgą, są przykładem świetności samej natury.
Słyszałem nie raz, iż ów las, nawiedzają duchy. Choć sam nigdy żadnego nie spotkałem, to jednak, głęboko w sobie wierzyłem w historie opowiadane z dziada pradziada.

-"Wprost przez Las Burguna.
Pamiętajcie słowa Mjorena:"Dzieją się tam dziwne rzeczy". Zachowajmy czujność, i postarajmy się nie rozdzielać na zbyt długo." - Odparłem, cały czas wpatrując się w głęboką puszczę, czekając aż kamraci zdecydują się ruszać na przód.

Gość

Zgodnie z planem wspomagam Rineta mapą, dzięki której wytyczamy szlak podróży. Sama droga nie powinna być szczególnie trudna, no chyba, że Las Burguna rzeczywiście jest ostatnio wyjątkowo nieprzyjazny.

Gość

Z ulgą opuszczam miasto, lata życia w głuszy spowodowały, że miejski zgiełk zaczął mnie już powoli męczyć. Z przyjemnością wdycham zapach pobliskiego lasu i rozglądam się po okolicy. Dawno mnie tu nie było, sporo pewnie zdążyło się zmienić.

Dyskretnie popatruję też na moich towarzyszy. Dociera do mnie, jak mało o nich wiem i jak, być może, mało mam czasu, żeby się jeszcze czegokolwiek dowiedzieć.

Zapatrzony w dal Caan, o zbyt mrocznym jak na jego wiek spojrzeniu, sprawia wrażenie surowego i nieprzystępnego, ale przy tym niepewnego i zagubionego. Rinet to jego całkowite przeciwieństwo - uśmiechnięty, żywiołowy chłopak o bystrych oczach sympatycznego, choć nieco złośliwego chochlika, nie oglądający się na własne dobro, gdy przychodzi nieść komuś pomoc. I ten najstarszy, Veth. Z czasów mojej nauki w Zakonie niewyraźnie pamiętam przemądrzałego i nieco wyniosłego młodziana. Teraz to już mężczyzna, ale mijające lata chyba jeszcze nie zdołały nauczyć go pokory.

Uśmiecham się, trochę do siebie, trochę do mojej dziwnej kompanii.

- Możemy już ruszać, czy dać wam jeszcze chwilkę?

Gość

- Pewnie, nie ma co tu stać.

Ruszam naprzód, machając ręką, by reszta zrobiła to samo.

Noruj

A więc wyruszacie, idziecie żwawo przez polany, kierując się mapą, którą otrzymał Veth. Wyruszyliście w południe i minęło sporo czasu, zanim udało wam się dotrzeć do Lasu Burguna. Gdyby była zima, to zaczynałoby się robić bardzo ciemno.

Przed wami rozciąga się olbrzymi Las Burguna - słyszeliście o tym lesie wiele legend, niektórzy z was, już go nawet przemierzali. Widzicie ścieżkę, prawdopodobnie jedyną w miarę bezpieczną trasę.
Czujecie zaniepokojenie, ale chęć przeżycia dodaje wam siły.
Wasze "duszenie" nie daje wam spokoju. Najlepiej się ma Caan, który odczuwa to najsłabiej - natomiast Trish co kilka minut doświadcza tego nieprzyjemnego uczucia.

Gość

Podoba mi się ta nasza kompania, wszyscy maszerują bez narzekania. :)

- Słońce zachodzi, jeśli rzeczywiście coś jest na rzeczy, to chyba lepiej będzie jeśli wejdziemy w las o poranku, zamiast spędzać w nim noc. Co myślicie?

Gość

Tak, ja mam na dziś stanowczo dość spacerów. Zwłaszcza z potencjalnymi przygodami.

- Nie będę ukrywać, chętnie trochę odpocznę.

Gość

- Ja także. Nogi mi odpadają.

Gość

Dobra, patrzę jeszcze w martwe i czarne jak węgiel oczy Caana, przełykam ślinę, zrzucam z siebie bagaże i idę zbierać jakiś chrust czy suche badyle na ognisko.

Gość

-"Rinet, pomożesz mi rozłożyć namioty?

Pytam zdejmując z pleców dodatkowe ciężary.
Pomimo iż nie są wcale takie ciężkie, to jednak po dłuższej wędrówce targanie tego strasznie męczy człowieka. Chyba że to mnie się wydaję na skutek lekkich nerwów. A może moje zmęczenie to efekt przebywania w naszej magicznej kuli...
Sam już nie wiem... Chyba rzeczywiście potrzebny mi odpoczynek.

Gość

Patrzę na krzątających się mężczyzn i myślę sobie, że pewnie wypadałoby teraz zająć się czymś pożytecznym. Ale zamiast tego niedbale rzucam bagaże, przeciągam się, wygodnie rozsiadam na trawie i czekam, aż skończą robotę. A co tam, póki jest okazja, to trzeba korzystać z przywilejów wieku i płci. Wink

Gość

Kiwam głową i pomagam w rozbiciu obozu. Dawno nie spałem na świeżym powietrzu, choć pewnie bez niespodzianek się nie obejdzie. Ale lepsze to, niż spacerek po lesie nocą. W dodatku ponoć nieprzyjaznym.

Noruj

Veth zaczyna szukać chrustu na ognisko i ma szczęście, bo był to ostatni moment, na szukanie czegokolwiek. Robi się naprawdę ciemno.

Godzinę później, wasz obóz jest już rozbity. 2 namioty i ognisko, a przed wami Las Burguna. W nocy robi się naprawdę cicho, więc słyszycie dźwięki owadów, sów i... innych zwierząt.