Kroniki Asgun

Noruj

Jest rok 139 N.E. Dzień 54.

Wszyscy zjawiliście się w siedzibie Zakonu Magii w Gednir. Jesteście w dużo lepszej formie, niż gdy walczyliście o życie w ruinach. Zwłaszcza Caan i Trish wyglądają dużo młodziej i po prostu lepiej.

Mimo to, zdarza wam się, czuć coś dziwnego. Od powrotu z ruin, miewacie sytuacje, gdzie brakuje wam powietrza. Jakby coś uciskało wam na płucach. Co to może oznaczać?

Obecnie znajdujecie się w poczekalni przed wejściem do siedziby rady. Trish i Veth już byli tutaj kilka razy wcześniej, ale dla Caana i Rineta jest to pierwsza w życiu wizyta.

Wiecie, że Rada Zakonu, w postaci Elissy, Elien i Mjorena, chce się z wami zobaczyć i coś przedyskutować.

Jest to też pierwszy raz, kiedy widzicie się wszyscy razem po niedawnych wydarzeniach.

Lada moment was wywołają.

Co robicie?

Gość

A cóż mogę zrobić? Oczywiście uśmiecham się promiennie.

- Witam szanownych panów. Jak to miło, że znów przyszło nam się spotkać.

Gość

- Dobrze was widzieć, jak forma?

Nadchodzące spotkanie jest dla mnie nieco stresujące. Nie lubię oficjalnych rozmów, w końcu jestem prosty chłop ze wsi. Chcę mieć to z głowy i przejść do jakichś konkretów. Ale póki co, pozostaje czekać i uciąć sobie pogawędkę z towarzyszami.

Gość

-"Patrzę tak na nas wszystkich i widzę że dużo lepiej niż ostatnio... Nie tylko u mnie. " - Odpowiadam z lekkim uśmiechem. - "Miło jednak być wyspanym, i z porządnie opatrzonymi ranami.
Pewnie zostanie mi kilka nowych pamiątek na skórze po naszej małej przygodzie. Ale to nic. "

Gość

Jestem gotowy.

- Forma? Czuję się lepiej niż kiedykolwiek! Silny, rześki i zjadłem na obiad pyszne pulpeciki. Tylko gdzie jest Caa.. O, jest.

Noruj

W tym czasie, drzwi od pokoju rady się otwierają i staje w nich mężczyzna w średnim wieku, w granatowym płaszczu i z gęstym zarostem. Veth i Trish go poznają, to Mjoren - najmłodszy mag w Radzie. Specjalista w magii Estasa.

- Zapraszam do środka - powiedział i wrócił do środka.

Gość

Ręką pokazuję towarzyszom by wchodzili do środka.

Szeptem mawiam do Vetha:
-"Mam nadzieje że nie będziemy musieli tkwić tu w nieskończoność, bo teraz narobiłeś mi ochoty właśnie na pulpeciki."

Gość

Udaję, że tego nie słyszałem. Spokojnym krokiem, spoglądając na sufity, zmierzam do siedziby Rady.

Gość

Kręcąc głową puszczam Trish przodem. Paladynów chyba nie uczy się dobrych manier.

Gość

Pewnym krokiem ruszam w kierunku drzwi. Jestem u siebie, a ponadto oczywistym jest, że z wielu względów powinnam wejść pierwsza.

Gość

W milczeniu wchodzę jako ostatni, zamykam za sobą powoli drzwi, przy czym obserwując otoczenie.
Miło jest ujrzeć miejsce o którym tyle się słyszy.

Noruj

Pomieszczenie rady jest dość małe, widzicie prostokątny stół. Na przeciwko was, po drugiej stronie stołu, siedzi stara kobieta. Jest to przywódczyni zakonu Elien, prawdopodobnie najdłużej żyjący człowiek na tym świecie. Po lewej siedzi Elissa, nieco starsza magiczka Burguna. Natomiast po prawej siadał właśnie Mjoren, który was wpuścił.

Najstarsza kobieta mówi do was słabym głosem.
- Witajcie, witajcie. Bardzo chciałam was wszystkich poznać.
- Trish, miło cię znowu witać, ciebie młodzieńcze też pamiętam - Elien spojrzała na Vetha.

Gość

Skoro nas wezwano, to w odpowiednim momencie na pewno dowiemy się, w jakim celu. Nie zadaję więc zbędnych pytań, jedynie schylam głowę na znak szacunku.

- Witaj, czcigodna Elien, witajcie, szanowni konfratrzy.

Gość

Konfra... cooo?! Może jeszcze "Wielka Trychotomio"? Kłaniam się wyraźnie, ale póki co ani pary z ust.

Noruj

Elien chwilę się zamyśliła.
- Zastanawiacie się pewnie, po co was wezwaliśmy? Przede wszystkim, chcemy podziękować za rozbicie oddziału wroga z ruin.
Elissa, mag Burguna po lewej nagle się odezwała.
- Musimy wam jednak, o czymś powiedzieć. Ta kula... Jak długo byliście narażeni na jej wpływ?

Gość

- Kilka godzin.

Mówię. Chociaż może nie powinienem się wyrywać i dać mówić lepszym mówcom?

Gość

- To zależy, w czasie gdy kula była aktywna spędziliśmy w jej pobliżu kilka dłuższych chwil, potem gdy zebraliśmy ją z ziemi była w naszym posiadaniu jeszcze całą noc i drogę powrotną do miasta.

Gość

- Jeśli o mnie chodzi, to mogło być kilka godzin, może dłużej... Tak mi się wydaje, nie wszystko dokładnie pamiętam. Jakiś czas byłam nieprzytomna, ocknęłam się już pod kulą, cała zziębnięta i zdrętwiała. Ale gdy razem z Caanem wchodziliśmy w ruiny, było późne popołudnie, a gdy stamtąd wyszliśmy, trwała już noc.

Gość

Troszkę wyrywkowo, lecz wtrącam proste pytania:
-"Jak to narażeni na jej wpływ?
A jaki wpływ mogła na nas mieć?"

Gość

Hm, całkiem dobre pytanie, Caan. W gruncie rzeczy, poza tym, co nader nieprzyjemnie odczułam na własnej skórze, nadal nie wiem, z czym właściwie mieliśmy do czynienia. A chcę wiedzieć, rzucam więc pytające spojrzenie w stronę Elissy.