Kroniki Asgun

Gość

- Och...

Wzdycham tak ciężko, jakbym własnymi rękami urządziła całe obozowisko. Mam ochotę trochę pogadać, choć podejrzewam, że z tymi mrukami niewiele uda mi się wskórać. Spróbować jednakowoż nie zawadzi, zadaję więc pytanie najgłupsze z możliwych.

- No i co o tym wszystkim sądzicie?

Gość

- Pytasz o te... sowy?

Śmieję się.

- Co ma być, to będzie. Zdejmiemy te bzdurne uroki w tej całej kapliczce i wrócimy do domów cali i zdrowi. Co może pójść nie tak?

Gość

- Racja. Wyprawa do ruin mnie niepokoiła, byliśmy z Rinetem tylko we dwóch, a wszystko takie niepewne. Teraz jest inaczej, mamy drużynę, jasny cel i niewiele do stracenia. Jestem dobrej myśli.

No, przynajmniej do czasu gdy trzeba będzie znowu szybko podejmować kluczowe decyzje.

Gość

Przyszłość... Do chwili, w której nie będę miała w kwestii jej przebiegu czegoś do zrobienia, nie zamierzam się nią przejmować.

- Aha, ruiny... Właściwie do tej pory nie wiem, skąd się tam wzięliście. I po co?

Gość

Patrzę w ogień, mimowolnie nasłuchując otoczenia.

- W zasadzie też nie jestem pewien, ktoś musiał je zbadać i nieopatrznie padło na nas. Reszta to już historia, chociaż mam przeczucie, że jeszcze niedokończona. Ale mam chyba ważniejsze pytanie: nadal obrażona za "starą pannę"?

:)

Gość

Ważniejsze, powiadasz? Hmh, jeśli myślisz, że tak szybko ci to zapomnę, to masz baaardzo blade pojęcie o meandrach kobiecej duszy, Paladynie. Ale małe kłamstewko dla dobra sprawy nie zaszkodzi. Razz

- Jeśli to miały być przeprosiny, to uważaj je za przyjęte. A z tym przeczuciem możesz mieć rację, mi też działania Zakonu w tej całej sprawie wydają się mocno niejasne. Nie wspominając o tym, że zastanawiająco mało zdołałam się na ich temat dowiedzieć.

Gość

W milczeniu dorzucam do ognia. Wkrótce pora na sen, o ustalonym czasie obejmuję wartę.

Gość

Najwyraźniej wszystko już zostało powiedziane, więc chyba czas zbierać się spać. Smile

- Hej, panowie, wygląda na to, że przyjdzie mi dzielić namiot z którymś z was. Jest chętny?

Gość

Siedząc w ciszy i wpatrując się w piękno rozpalonego ogniska, przeszła mi przez głowę pewna myśl: Co jeśli kapliczka została zniszczona?; Jakby nie patrzeć nie mamy pewności z niczym.
Jednak nie mam zamiaru martwić się na zapas, a biorąc jeszcze pod uwagę optymizm drużyny, nie chcę niszczyć im humorów i powodować iż też zaczną rozmyślać nad czarnymi scenariuszami.

-"Mnie to obojętne.
Wzruszam lekko ramionami z lekkim uśmiechem na twarzy.
-"Dogadajcie się... - dodałem tylko.

Gość

Podnoszę się na chwilę, dopiero teraz dociera do mnie jak bardzo jestem obolały i zduszony.

- Nie ma problemu Trish, jeden z nas i tak będzie stale na warcie, namiot jest cały twój. Chętnie posiedzę pierwszy, a Wy prześpijcie się nieco, jutrzejszy dzień pewnie nie będzie tak spokojny.

Daję znak Rinetowi, że obudzę go za kilka godzin.

Gość

- Oho, więc już wybrałeś mnie na drugą kolejkę?

Rzucam z uśmieszkiem, po czym przeciągam i przymierzam się do pójścia spać.

- Dobrej nocy.

Noruj

Veth obejmuje wartę, a później zmienia się na straży z Rinetem i Caanem. Natomiast magiczka Trish smacznie śpi w jednym z namiotów.

Noc przechodzi względnie spokojnie. Właśnie Caan jest na posterunku, kiedy słońce zaczyna leniwie wschodzić.
Wygląda na to, że nastał kolejny dzień.

Gość

Kurczę, nawet na wartę mnie nie obudzili. Miło, że wszyscy tak dbają o mój komfort, ale bez przesady, nie jestem dzieckiem specjalnej troski. Wink

- Uuuaaa... - wychodzę z namiotu, ziewam i przeciągam się - ale się wyspałam. A raczej wyspałabym się, gdyby nie to, że przez pół nocy śniło mi się, że atakuje nas jakiś straszliwie ryczący potwór. Dopiero nad ranem zorientowałam się, że to po prostu chrapanie, dobiegające z sąsiedniego namiotu... A tobie, Caan, jak minęła noc?

Gość

Hahah - Śmieję się ze słów Trish.

-"Przepraszam i w swoim i w ich imieniu...
Mnie noc minęła dość spokojnie... Sen dobrze mi zrobił. - Odparłem.

Noc rzeczywiście była bardzo spokojna, aż nadto. Chwilami tylko wątpiłem, jednak w spokoju doczekałem się widoku wschodzącego słońca.

-"A warta? Głównie napawałem się ciepłem i jasnością wydobywającą się z naszego małego ogniska. Żadnych szmerów i niepokojących widziadeł."

Rozpoczynam poszukiwania w naszych bagażach, czegoś co nadawało by się na pożywne śniadanie dla obozowiczów.

-"Zaraz trza będzie budzić naszych panów. Zjedzmy coś i powoli ruszajmy...

Noruj

Znajdujesz racje żywnościowe, główne suche żarcie - ale powinno wystarczy na waszą podróż.

Gość

Przygotowuję śniadanie dla wszystkich.
Uśmiechając się mile do czarodziejki:
-"Trish, możesz zbudzić tych śpiochów?"

Gość

Wypełzam na zewnątrz.

- Miałem dziwny sen, śniły mi się ruiny Mesmer. I jakieś dzieci zagubione we mgle. Mam nadzieję, że to nie zwiastuje czegoś złego.

Nabierając przekonania, że to po prostu z głodu, szybko zabieram się za śniadanie.

Gość

Hałasujący towarzysze budzą mnie. Całe szczęście. Nie mogłem się wybudzić z tego koszmaru, w którym wyrywałem buraki z ziemi i jeden z nich chciał mi odgryźć palec. Ospały wypełzam z namiotu.

- Dzień dobry. Życie mi ratujecie.

Gość

Spoglądam na zaspanego, półprzytomnego jeszcze Rineta i czuję, jak nagle przechodzi mnie zimny dreszcz. Ten chłopak mógłby być moim synem, a już śmierć kiwa na niego swoim kościstym paluchem... Ech, do diabła, o czym ja myślę. Wszystko będzie dobrze. Musi być. Potrząsam głową, żeby odgonić nieprzyjemne myśli i uśmiecham się.

- Czyżby ciebie też dopadł jakiś dziwny sen? W sąsiedztwie Lasu Burguna to się zdarza nader często. Chodź jeść, Caan był tak miły, że przygotował śniadanie dla wszystkich.

Gość

- Jakbym wam opowiedział, co mi się śniło, do końca życia balibyście się pojechać na wieś.

Odpowiadam przecierając oczy. Trish ma minę, jakby wiedziała dokładnie, co mi się śniło. Ciekawe, co tam Caan upichcił.