Kroniki Asgun

Noruj

Guziki są oddalone od siebie na tyle, że jeden człowiek nie naciśnie wszystkich.

Gość

" Spróbujmy jednak wcisnąć wszystkie jednocześnie."

Gość

- Są od siebie oddalone, więc pewnie mam rację. Oby to nie okazało się jakąś pułapką.

Podchodzę do jednego z przycisków i czekam na pozostałych.

Gość

Cały czas stoję przy jednym.
Przykładam powoli dłoń do niego.
I także czekam na sygnał.

Gość

Ociągając się podchodzę do trzeciego, kiwam głową i przyciskam.

Noruj

Kiedy wszyscy naciskacie guzik, kamienne wrota otwierają się... Za nimi widnieje średniej długości korytarz i jakieś oświetlone pochodniami pomieszczenie. Na wprost was, w tym pokoju, widzicie na krześle spętaną kobietę. Miała jasna włosy i zauważacie, że spogląda wprost na was.
Caan, poznajesz ją - to Trish.

Poza tym, Rinetowi ciągle wydawało się, że zna Caana z Gednir. Dopiero teraz Poszukiwacz zorientował się, że to jeden ze złodziei, który sprawiał mu problemu podczas pracy w sklepie. Chociaż młodzieniec słyszał, że on sporządniał i wstąpił do armii.

Gość

-"To jest Trish!"

Ruszam ostrożnie choć szybszym tempem w stronę kobiety, bacznie obserwując podłoże po którym stąpam, oraz ściany korytarza.

Gość

- Patrz Rinet, wciągnęła go w tę pułapkę, a ten świr jeszcze się do niej wyrywa. Zapamiętaj moje słowa, czeka nas przez niego niejedna udręka.

Idę spokojnie, niech robią co chcą.

Gość

- Od niej możemy się dowiedzieć czegoś więcej.

Idę powoli razem z Vethem.

Gość

-"Jest skrępowana." - Odparłem.

Mając nadzieję uwolnienia kobiety, jednak zwalniam trochę tempo kroku, mając na uwadze to iż może to być jakiś podstęp.

-"Bądźcie w pogotowiu." - Mówię stanowczym głosem do pozostałych.

Gość

Spoglądam na zbliżających się mężczyzn z mieszaniną ulgi i niedowierzania. Godziłam się już z myślą, że w tych oto niesympatycznych okolicznościach przyjdzie mi dokonać żywota. Choć z drugiej strony... nadal żyję. I Caan najwyraźniej też. Dziwne.

- Caan, uważaj! Oni gdzieś tu są!

Próbuję krzyknąć, ale głos, który z siebie wydobywam, jest tak słaby, że nie mam pewności, czy którykolwiek z nich mnie usłyszał.

Gość

No no, przynajmniej tym razem nikt w ramach powitania nie rzuca się na nas z pazurami.

- Hmm, Rinet, myślisz, że dostaniemy za Nią coś EKSTRA?

Rozglądam się, czekając na rozwój sytuacji.

Gość

- Zaczynasz mnie przerażać, człowieku.

Czekam, aż Caan uwolni koleżankę. W tym czasie przyglądam się jej strojowi.

Gość

Co za bezczelny typ z tego blondyna, nawet go nie obchodzi, czy to słyszę, czy nie. Ech, cholerne rycerzyki w lśniących zbrojach, "szlachetni" obrońcy wdów i sierot, a zwłaszcza zawartości własnej kiesy... Ten młody wydaje się przyzwoitszy, ale to też pewnie kwestia czasu - trafił na "dobrego" nauczyciela.

Wygląda na to, że - poza Caanem - na żadnego z nich nie mam co liczyć. No cóż, to i tak więcej, niż się spodziewałam. Nie pozostaje mi nic innego, jak spokojnie poczekać, aż moi "wybawcy" dogadają się, co właściwie zamierzają zrobić.

Noruj

Przechodzicie z korytarza, do oświetlonego pomieszczenia. Widzicie tutaj rzędy półek zawalone książkami i dużą lewitującą, czarną kulę. Unosiła się ona wysoko nad głową Trish.

Sama magiczka jest w kiepskim stanie. Widzicie, że jest znacznie starsza od was i spędziła trochę czasu w tym pomieszczeniu.

Gość

Podchodzę powolnym krokiem do Trish. Zanim jednak przystępuję do pomocy kobiecie:

-"Panowie? Domyślacie się co to może być?
Nie podoba mi się ten widok ni trochę. Zachowajmy czujność."

Po tym przechodzę do krzesła na którym siedzi magiczka z zamiarem jej uwolnienia.

Gość

- Zaczekaj. Ta kula mi się nie podoba. Najpierw upewnijmy się, że nie spadnie na was, gdy tylko spróbujesz ją uwolnić.

Rozglądam się uważniej.

Gość

Zaprzestałem czynności która wydawała mi się priorytetem.

Czekam niepewnie patrząc na Rineta.

Gość

- Szlag.

Drapię się po głowie.

- Veth, myślisz, że to może być pułapka? Czy po prostu jestem przesadnie ostrożny?

Gość

Żarty żartami, ale ta trójka chyba naprawdę (wreszcie!) zaczęła się obawiać o swój los.

- Oczywiście, że ta kula nie jest tu przypadkiem. Od samego początku nie podoba mi się to, co robimy, ale wdepnęliśmy w to już na tyle, że chyba nie mamy szczególnego wyboru. Bądźcie w pogotowiu.

Jeśli nikt mi nie przeszkodzi, jednym solidnym ruchem wyciągnę Trish razem z krzesłem gdzieś na bok.