Kroniki Asgun

Noruj

Wieże z oczywistych względów jest bardzo łatwo wam zlokalizować. Docieracie do niej dość szybko i przyglądacie się z bliska. Z odległości kilku metrów wydaje się jeszcze większa - nie ma typowych drzwi, niczego takiego przynajmniej nie widzicie. Zauważacie za to dziwne wzorki, które pną się w górę - ale kiedy dokładnie się przyglądacie, widzicie, że to kości, czaszki i inne pozostałości po Orkach...

Gość

Chyba wyrobiłem sobie zdanie o tych człekopodobnych istotach. Mają gust. Do tego cholernie dobry. Rzędy kości i czaszek budują odpowiedni klimat, aż
zaciekawiłem się co znajduję się w środku. Mam nadzieję, że tylko nie wersje chodzące tych "pozostałości".

- Czas najwyższy na te riki tiki.

Gość

- Czyli wystarczy, że wypowiemy to hasło, a będziemy mogli dostać się do środka tak?

Przez chwilę zastanawiam się nad formułą. Pamiętam ją doskonale, jest dość melodyjna. Oby tylko język mi się nie poplątał.

- Quesqtt viqtta eqtt mors iqtta.

I teraz zobaczymy, czy nie zostaliśmy oszukani.

Noruj

Rinet, który nieraz na polu śpiewał ludowe piosenki w klimacie "Siała baba mak...", doskonale zapamiętał treść formuły. Wyśpiewał ją, a momentalnie wszyscy poczuliście jakby ktoś szarpnął was za wnętrzności. Przed oczami zrobiło wam się ciemno, a po chwili zrobiło wam się nawet trochę niedobrze.

Po chwili na szczęście wszystko ustało, a wy znajdowaliście się w środku jakiegoś budynku... Było tu w miarę jasno, dzięki niebieskiemu światłu, które dobrze już znacie z miasta. Budynek był okrągły, więc możecie podejrzewać, że wszystko poszło zgodnie z planem i jesteście w centrum wieży. Cathrina nagle wzdrygnęła się i pokazała wam coś ręką.

Na ścianach wisiało mnóstwo kości, pod ścianami stały pionowo... trumny? Przynajmniej coś, co je przypominało. Wszędzie leżały szczątki Orków, ale nie były porozrzucane przypadkowo. Wyglądało to bardziej na usystematyzowaną robotę. Poza tym, były tu spiralne schody, które wiły się w górę.

Gość

Kieruję się w stronę schodów, jesteśmy już blisko celu.

Gość

Ruszam razem z Vethem, obserwując uważnie otoczenie.

- Cóż za... wystrój.

Pozostaje mi założyć, że takie "dekoracje" ze szczątek, to jakaś orkowa tradycja. Może ta wieża pełniła niegdyś funkcję czegoś na kształt grobowca?

Gość

- Fajnie - wyszczerzam wszystkie zęby. Być może tu się rozerwę.
Ruszam ostatni, za wszystkimi.

Noruj

Cathrina przełyka ślinę - Mam co do tego złe przeczucia - mówi, ale rusza za Rinetem i Vethem.

Schody ciągną się naprawdę długo, ale w końcu wychodzicie na sam szczyt wieży. Dreszcze was przechodzą od tego wystroju, ściany od dołu do samej góry pokryte są kośćmi i czaszkami. Na szczycie widzicie małe okienko i tron... A na nim jakiś ciemny kształt. Odruchowo sięgnęliście po broń. Cień się poruszył, a z sufitu padło na niego błękitne światło. To... ten sam mężczyzna, którego spotkaliście w mieście. Tutaj jednak jego twarz wygląda na dużo bardziej wyniszczoną i wychudzoną. W ręce trzyma sierp, który wcześniej wisiał mu przy pasie. Spogląda na was z uśmiechem...

Gość

No proszę, kogo my tu mamy? Coś mi mówi, że właśnie wpadliśmy w pułapkę. Rzucam groźne, ale pytające spojrzenie w stronę tego typa.

- Tutaj też prowadzisz badania?

Gość

A to niespodzianka. W sumie wolę jego, niż jakiegoś magicznego stwora.

- Jednak się myliliście. To najwyraźniej nie jest hiena cmentarna. - Przyglądam się osobnikowi dokładniej. Zastanawiam się, czy przypadkiem
nie padł ofiarą magii czasu tak jak ja. W końcu nic nie jest takie, na jakie za pierwszym razem wygląda. Dowód stoi z sierpem przed nami.

Gość

- Oczywiście, że nie jest hieną cmentarną, jest kimś znacznie gorszym. Głupcem.

Noruj

Mężczyzna podnosi się z tronu i twarz mu się wykrzywia. W ułamku sekundy, postać mężczyzny zmienia się w coś innego. Postrzępione ubrania wydłużają się i zamieniają w długą czarną szatę. Twarz gubi skórę, zostawiając samą czaszkę z czerwonymi ślepiami w oczodołach, a sierp wydłuża się i zamienia w kosę poplamioną krwią...

Dziwnym i przerażającym głosem, potwór odzywa się - Moje zjawy przekazały mi, że niedługo będę miał świeżą pożywkę, ale nie spodziewałem się takich kąsków.

Gość

Dobra, gadaliśmy już z drzewami. Czym jest dla nas taka zmora, która wygląda jak sama śmierć?
Cholera, nigdy nie myślałem, że spotkam coś takiego. Już sam wygląd tego czegoś jest przerażający. Będzie co opowiadać w gospodach. O ile wyjdziemy stąd żywi, rzecz jasna.

Łapię za broń i jestem gotowy do obrony. Wiadomo.

Gość

Jeśli ma to jakikolwiek sens, to rzucę już teraz Wzmocnienie na Rieux. Poza tym szykuję się do starcia, nie zamierzam zamieniać z tym czymś już ani słowa.

Gość

Ze zdziwieniem patrzę na postać, która się nagle przemieniła. Nigdy czegoś takiego nie widziałem. Czas przekonać się, czy jestem w halucynacji, choć
jest to naprawdę wątpliwe. Widzę jak przez mgłę sytuację, w której walczyliśmy ze zjawami. Dziwne, że tyle na Nas czekał.

- Jak tom mówią. Nie chciałeś przyjść do śmierci, śmierć przyjdzie do Ciebie - wyciągam topór, czując na sobie jakiś rodzaj wzmocnienia. Ruszam do
przodu, mając nadzieję, że to gówno można jakoś normalnie posiekać. Normalnie, czyli na plastry.

Noruj

Rozpoczyna się walka z [link widoczny dla zalogowanych]. Ten natychmiast unosi swoją kosę ku górze, a jego ślepia w oczodołach zaczynają błyszczeć jeszcze większym ogniem. W tym momencie, Veth - czujesz jakby ktoś zacisnął pięść na twoim sercu... Upiór użył Klątwy, twoje zdolności bojowe są osłabione.

Kolejność walki:
Rieux
Rinet
Veth
Cathrina
Upiór

Veth - klątwa

Teraz Rieux!

Gość

Och, całe miesiące czekałem na taki moment. Czas rozprostować kości. Chwytam za swój dość zaniedbany topór, opuszczam go w dół i podbiegam
do przodu na odległość dwóch metrów.
///2 kratki na północ

Noruj

Rieux rusza do przodu z wielkim toporzyskiem w swoich łapach.

Kolejność walki:
Rinet
Veth
Cathrina
Upiór
Rieux

Veth - klątwa

Teraz Rinet!

Gość

Dwa kroki w przód. Jakoś trzeba się dobrać do tego dziada.

Noruj

Poszukiwacz Rinet niczym Rekrut ruszył natychmiast do przodu.

Kolejność walki:
Veth
Cathrina
Upiór
Rieux
Rinet

Veth - klątwa

Teraz Veth!