Kroniki Asgun

Gość

Co tu się dzieje... - Mamroczę cicho pod nosem, rozglądając się po ścianach.

Nie możemy Go tak zostawić. Mamy zadanie do wykonania.
Rekrut jest nam potrzebny, to po pierwsze. Po drugie, nie wiemy jak długa wędrówka jeszcze będzie. Nie powinniśmy się rozdzielać na długi czas. Zwłaszcza w takim miejscu jak to.

Gość

- Cath ma rację. Jeśli znowu się rozdzielimy, będzie tylko gorzej.

Biorę kulę we własne ręce, by brodacz mógł przejść. Wspólny przeciwnik raz dwa nas ze sobą pojedna.

Noruj

Rinet ponownie kładzie rękę na kuli, a wrota otwierają się z trzaskiem... Rieux ciągle tam jest, siedzi w kącie i ma głowę spuszczoną w dół.

Dla perspektywy Rieux minął tydzień, od kiedy jego kompania ponownie go odcięła. Nie postradałeś zmysłów tylko przez to, że już niejako przyzwyczaiłeś się do tej komnaty...

Gość

Leniwie wyciągam szyję razem z głową ku górze. Znowu halucynacje? Mam tego serdecznie dość. Może zaczną otwierać tą bramę codziennie i zamykać
mi ją przed samym nosem? To byłoby ciekawe urozmaicenie. Śmieję się głośno:

- Ha, ha, ha. To znowu wy? Rinet, Cathrina i Veth! Witam was... w moich skromnych progach. - Ostatnie słowa były słyszalne tylko dla mnie.
Imiona przypomniałem sobie zaraz potem, jak ostatnim razem sobie poszli. Ruszyłem im na przywitanie. I tak wiedziałem, że nie dam rady wyjść za
otwartą bramę, ponieważ jest otwarta tylko w mojej głowie. Jednak nie widziałem powodu dlaczego by się z nimi nie przywitać. Poza tym, że
zmarnowali mi całe życie.

Gość

Uśmiecham się do Rineta rozkładając ręce.

- No i masz swojego obłąkańca. Pamiętaj, miał dużo czasu, żeby otworzyć przejście po swojej stronie. Nie skorzystał, pewnie dobrze mu w tych ciemnościach.

Ruszam w kierunku schodów, obejrzę je sobie dokładniej.

Noruj

Dla Rieux:
Rieux przez ten tydzień otwierał bramę kilkukrotnie - zrobił to praktycznie od razu, kiedy został ponownie zamknięty, ale kiedy to robił - w ukrytej sali nie widział nikogo.

Gość

Coś mi mówi, że jeśli spuścimy z niego wzrok na chwilę, to wrócimy bez niego albo bez własnych kończyn.

- Otrząśnij się z tego. Bądź mężczyzną. Mamy zadanie do wykonania.

Kiwam głową do Rieuxa i Cath, byśmy ruszali dalej i dołączam do Vetha.

Gość

Nawet nie patrzę czy Rinet odszedł od kuli zanim Rieux zdołał przejść przez wrota, staję u podnoża schodów i spoglądam jak daleko prowadzą. Coś mi mówi, że warto też sięgnąć po broń.

Gość

Zdołał, zdołał. Prawda, brodaczu?

Gość

Przeszedłem przez z salę z dziwnym uśmiechem. Ktoś kto go widział mógłby pokusić się o stwierdzenie, iż jest on szaleńczy. Ale w tych
ciemnościach nikt nie mógł go ujrzeć. W głowie słyszę tylko:

Jesteś w drugiej sali. Czas się rozerwać.

Staję przy kuli, przy której stał Rinet. Co jak co, ale nie podejrzewałbym go o takie zachowanie. Nie żebym był jakoś specjalnie
wdzięczny, ale naprawdę miło. Może mu nawet kiedyś za to podziękuje, kto wie? Na razie muszę się upewnić czy to nie halucynacja. W sumie
ciekawe czym ten stan umysłu różni się od zwykłego życia? Teoretycznie niczym, tylko podczas życia działają na człowieka różne prawa, a
halucynacja nie ogranicza zupełnie niczym. Czyli mogę robić wszystko ze wszystkimi. Jaki piękny to stan. Na twarzy pojawił mi się znów ten
uśmiech, gdy spojrzałem, na stającego do mnie plecami Veth'a. Szkoda byłoby z niego dość szybko wychodzić, więc na razie się nie
odzywam i ruszam w kierunku schodów.

Noruj

Schody są dość szerokie, spokojnie moglibyście wszyscy się na nich pomieścić w jednym rzędzie. Idą też bardzo wysoko, ale kiedym zaglądacie w górę, to macie wrażenie, że u szczytu widzicie jakieś światło.

Gość

Śmiało wspinam się do góry. :)

Gość

Tak jak ja. Spacer w stronę światła to miła perspektywa.

Gość

Podchodzę do schodów. Widzę, że spokojnie możemy przejść wszyscy razem obok siebie, jednak postanawiam iść za nimi. To przez te światło. Niby małe,
ale wyczuwam lekki lęk i ekscytację. Wreszcie zobaczę coś co nie jest oświetlane promieniem kuli. Mam nadzieję, że wyjdziemy już z tego miasta
orków, które według mnie miastem orków, być nie mogło. Bo nawet orkowie nie są na tyle tępi, aby tworzyć miasta z których nie można się wydostać.
Chyba, że siedziałem w sali orkowych masochistów...

Noruj

Wspinacie się po schodach, a kiedy docieracie na szczyt, zauważacie, że światło jest magiczne. Na ścianach wisiały małe lampy, z których padało blade niebieskawe światło, podobne do tego z kul. Przed wami stoją kolejne drzwi, ale z normalnym uchwytem - macie wrażenie, że za drzwiami słyszycie świst wiatru.

Gość

Drzwi wyrastają powoli na naszego największego przeciwnika, zaraz po magicznych kulach. Otwieram bezzwłocznie.

Noruj

Veth otwiera drzwi i natychmiast uderza was fala przyjemnego powietrza. Odczuwa to zwłaszcza Rieux, który od tak długiego czasu nie zaznał świeżego powietrza, nie mówiąc o czystej wodzie. Jest już noc.
Przed wami rozciąga się sporej wielkości kotlina. To co widzicie zapiera wam dech w piersi - orkowe miasto w całej swojej okazałości. Widzicie rzędy kamiennych domów, wysokie wieże, brukowaną drogę. Całe miasto jest otoczone z każdej strony górami... Widzicie lampy, zasilane jakimś rodzajem magii - dają one takie same światło, jak te, które przed sekundą zobaczyliście.
Najbardziej rzuca wam się w oczy najwyższa wieża w mieście, położona na samym końcu miasta, u skraju gór.
W mieście panuje złowroga, ale jednocześnie magiczna cisza... Oczami wyobraźni widzicie panujące tu wcześniej życie...

Gość

Więc ten loch był tylko czymś w rodzaju bramy do miasta. No, teraz to faktycznie miasto przypomina. Właśnie w ten sposób wyobrażałem sobie takie miejsce. A ta wieża w oddali krzyczy głośno "jestem waszym celem", więc chyba jest już jasne, w którą stronę mamy się udać.

Gość

Rozglądam się ze zdumieniem po okolicy:
-Miasto Orków. - Przerwałam na chwilkę. - Piękne miejsce. Mroczne, tajemnicze i jednocześnie piękne.

Odwracam się w stronę Rineta, po czym dodaję:
-Nie wiemy, czy to rzeczywiście nasz cel. Faktycznie, najbardziej rzuca się w oczy, jednak nie powinniśmy wysuwać tak pochopnych wniosków.

Po tym, zaczęłam rozglądać po budowlach, czy może jeszcze jakieś miejsce wyróżnia się od tego mieszczącego się daleko na końcu miasta.

Gość

- Cel?

Nie nadążam, ale ruszam wszędzie za Rinetem, jeśli zamierza nas gdzieś poprowadzić.