Kroniki Asgun

Gość

Wstaję powoli i rozciągam się. Mięśnie mi zastygły od tego leżenia.

Noruj

Wędrujecie więc dalej, opatrzeni i uleczeni. Mija kolejna godzina na dość spokojnym marszu, chociaż robi się coraz ciężej. Droga jest zawalona głazami, zarośnięta i nieprzyjazna. Mimo to, brak zjaw na horyzoncie działa na was motywująco. Po jakimś czasie dochodzicie niemal do celu. Przed wami rozciągają się dość spore kamienne wrota, które są wbudowane w skałę. Wyglądają raczej surowo i prymitywnie. To musi być wejście do miasta orków...

Gość

- Dobra, powinniśmy dostać się do środka, ale nie sądzę, żeby po prostu udało nam się przepchnąć ten kawał skały. No chyba, że ktoś chce spróbować?

Rozglądam się po okolicy.

Gość

Podchodzę do zawalonych gruzów. Przyglądam się im uważnie.
- Nie wiem jak wy, ale ja chciałbym zobaczyć, jak oni mają urządzone wszystko w środku.
Po tych słowach kieruję się w kierunku bramy.

Noruj

Veth, dostrzegasz z lewej i prawej strony bramy małe dźwignie, które są wbudowane w skałę. Nie zauważyliście ich wcześniej, bo jest tam sporo krzaków - wszystko zarośnięte.

Gość

- Oho, to wygląda na element mechanizmu otwierającego te wrota! Pewnie i tak przyda się sporo siły, spróbujemy ruszyć nimi z obu stron jednocześnie?

Chwytam za dźwignię przygotowując się do operacji.

Gość

- Skądś to znam.

Chwytam za drugą dźwignię i próbujemy otwierać wrota, o ile nic nie przeszkodzi.

Gość

Podchodzę przed wrota i czekam na efekty działań moich kolegów.
Mam nadzieję że nie jest to jakaś pułapka.

Gość

Patrzę na to co robią towarzysze stojąc przy wrotach. Same wrota nie wyglądają zbyt przyjaźnie. Chwytam jedną ręką trzonka topora. Raczej z
przyzwyczajenia, niż z obawy.

///Dowiemy się czegoś o stosunkach (oczywiście polityczno-społecznych) pomiędzy ludźmi a orkami?

Noruj

Dźwignie z początku nie chcą ruszyć, ale w końcu puszczają, a wrota powoli się otwierają z głośnym dźwiękiem. W środku jest ciemno, ale na szczęście każdy z was ma pochodnie.

Stoicie więc przed wrotami do Orkowego miasta. Niewielu ludzi przekroczyło ten próg. Słynny odział uderzeniowy Erebosa I dawno temu wyciął wszystkich Orków w pień, a miasto stawało się powoli legendą.

Orkowie nie stanowili nigdy większego zagrożenia dla ludzi. Są głupi, powolni i nie wtrącają się do nieswoich spraw. Jedyny problem leżał zawsze w tym, że rozmnażali się jak króliki. Pierwszy władca Asgun, Ruviel zdecydował więc, że trzeba się ich pozbyć. Najwięcej Orków było w Górach Centralnych, często napadali na podróżnych. Na wyspie wschodniej utworzyli nawet kilka osad, ale ostatnia padła w roku 40 N.E.

Orkowie dla ludzi to szkodniki, bezrozumne stwory, które posługują się wyłącznie agresją. Sami nie wiecie ile jest w tym prawdy...

Gość

No no, niezła nora. Odpalam pochodnię i zaglądam do środka. Oczywiście przodem puszczam Rineta!

Gość

Poczekam, aż wszyscy przejdą. Wolę zamykać ten pochód.

Gość

Odpalam pochodnię, i ruszam za chłopakami.
Aż cała drżę z wrażenia.
...Miasto Orków... - Mruczę pod nosem.

Gość

Ostatnie pchanie się w ciemne miejsca omal nas nie zabiło. A co tam. Wchodzę przed Vethem, skoro tak bardzo chce, żebym jako pierwszy ściągnął na siebie uwagę przeciwników czy inne pułapki.

Noruj

Wchodzicie wszyscy do środka. W tym czasie, kiedy Rieux przekracza próg, z pomieszczenia wylatuje z piskiem nietoperz. Pochodnia oświetla wielkie surowe pomieszczenie, a jej słabe światło pada na rozwalone szczątki Orków, które są porozrzucane niemal wszędzie... Na przeciwko was widzicie kolejne kamienne drzwi, które tym razem były raczej małe. Na samym środku dostrzegacie piedestał, nad którym unosi się blada niebieska kula...

Rinet, masz 2507 doświadczenia. Awansujesz na 3 poziom.
[link widoczny dla zalogowanych]

Gość

Kula. Tylko nie kula.

Mijam ją w milczeniu, chciałbym na razie obejrzeć te kolejne drzwi.

Gość

Podchodzę do kuli i przyglądam się uważnie. Wygląda dość dziwnie lewitując na środku pokoju. W dodatku taka niebieska.
Ciekawe co tutaj robi? Mam nadzieję, że nie spotkamy tutaj jej właściciela. Przygoda ze zjawami dała mi się we znaki.

Noruj

https://www.youtube.com/watch?v=DUUd61mI5zs

Rieux, kula jest bardzo blada, niemal przezroczysta. Lewituje spokojnie nad piedestałem. Drzwi, do których podszedł Veth - wyglądają bardzo solidnie. Nie ma żadnych uchwytów, właściwie gładka ściana, ale to ewidentnie coś w rodzaju drzwi.

Gość

Trafiliśmy na kolejne cmentarzysko. W dodatku z lewitującą kulą, a z takimi mamy już złe doświadczenia.

- Co z tą kulą, Rieux? Też masz przeczucie, że zwiastuje kłopoty?

Mówiąc to, podchodzę do kuli, by uważnie przyjrzeć się jej i otoczeniu. Szukam wskazówek i czekam na to, co się wydarzy.

Gość

Dobra, bez paniki, bez paniki, wracam do grupy stojącej przy kuli, ale na razie ani słowa.